Artificiële intelligentie niet de oplossing voor alles

Momenteel horen we steeds vaker de term artificiële intelligentie (AI) voor het aan- en besturen van machines en installatie. Het klinkt natuurlijk erg interessant. Deze AI zou problemen gaan oplossen en voorkomen doordat het de machine of installatie zelf laat denken voor het uitvoeren van diverse functies.

Natuurlijk kunnen we de moderne computer en besturing niet meer wegdenken uit de hedendaagse werk­omgeving. Dank­zij de moderne technieken kunnen machines en installaties optimaal worden aangestuurd, zodat de hoog­ste producties worden gehaald met de laagste kosten en minste onderbrekingen. Hierbij valt te denken aan het monitoren van vele functies, zoals temperaturen, systemen drukken, door elektromotoren gevraagde vermogens en het meten van scheidings­resultaten waarmee de invoer van bijvoor­beeld een sorteerinstallatie kan worden aangestuurd.

Hierbij speelt de computer een zeer belangrijk rol. Echter, de mens is in feite nog steeds aan zet voor het inprogrammeren van de parameters die gebruikt gaan worden. De mens geeft ook aan bij welke waarde of resul­taat een bepaalde andere actie moet worden gestart. Deze actie kan bijvoorbeeld zijn om iets aan of uit te zetten of een alarmmelding te geven. Om aan te geven welke keuzes gemaakt moeten worden is ‘intelligentie’ nodig. Intelligentie is lastig om kort te beschrijven. Eén van de onderdelen ervan is om verschillende waarnemingen in ons op te nemen, deze te beredeneren, er relaties tussen te leggen en vervolgens met opgedane ervaringen uit het verleden duidelijke keuzes te maken. Deze intelligentie heeft de mens in zich en verschilt uiteraard per persoon.

Met deze intelligentie kan bijvoorbeeld in een besturing worden ingesteld om bij een bepaalde temperatuur in een machine de opvoer te minderen en het risico op brand te voorkomen. Welke temperatuur dit moet zijn is vaak door ervaring vastgesteld. Wanneer gaan we dan de AI gebruiken die zelf keuzes maakt in een proces? In een Steinert Unisort NIR-scheider kunnen we AI gebruiken om de keuze te maken om een bepaald deel uit de opgave na herkenning wel of niet uit te schieten. De AI doet via zijn camerasystemen en eventuele sensoren ervaring op bij ieder onderdeel dat hij herkent. Uiteraard geeft de mens tijdens het programmeren nog aan wat wel en niet uitgeschoten moet worden. Door deze opgegeven keuze te combineren met wat door AI wordt herkend gaat de Steinert Unisort zelf ‘bepalen’ of een onderdeel hoort bij de uit te schieten fractie.

Mijn conclusie: de basis is en blijft op dit moment nog altijd de mens en we moeten onze processen blijven monitoren en zelf kijken wat wel of niet goed loopt. Daarom blijft u zeker nog geruime uw rondjes lopen op de werf en bij uw installatie(s) en daarbij kijken wat er gebeurt, zodat u kunt blijven bepalen hoe u wilt dat een en ander gebeurt. Dat gaat een computer niet van u overnemen: u bent en blijft aan zet én verantwoordelijk.